Forum kluczowych interesariuszy komercyjnego upowszechnienia technologii wodorowych w transporcie.
Rozwój sieci stacji tankowania wodoru jedną z dróg do osiągania neutralności klimatycznej:
- Jaki jest aktualny stan europejskiego rynku wodoru i ogniw paliwowych, zarówno zakresie produkcji zielonego wodoru, jak i projektowanej infrastruktury dla branży motoryzacyjnej?
- Jakie lokalne wyzwania stoją na drodze do osiągnięcia produkcji czystego wodoru i upowszechnienia transportu opartego o wodór?
Wybrane zagadnienia
- Wodór w transporcie: samochody, żegluga, kolej i lotnictwo
- Zielony wodór – podstawa czystej gospodarki przyszłości
- FCEV vs. H2 ICE – kierunki R&D
- Polska Strategia Wodorowa
- Wodór – najbardziej efektywne magazynowanie energii z OZE
- Instrumenty wsparcia dla H2 w transporcie
- Infrastruktura tankowania wodoru – koszty i bariery
- Wodoromobilność w miastach
- Przegląd rynku i analiza regulacji prawnych
- Studia przypadków rozwoju infrastruktury
Odkryty w 1671 r. i stanowiący 79% całkowitej masy wszechświata wodór jest dziś jednym z kluczowych tematów w dyskusji o przyszłości energetyki i przemysłu energochłonnego. W dyskusjach tych, wodór określany jest mianem wielu kolorów, ale w ostatecznym rozrachunku wiemy, że przyszłością gospodarki będzie wodór zielony – powstały w wyniku elektrolizy wody przy wykorzystaniu energii z OZE. Jest to szczególnie istotne, bo wodór będzie wektorem energii pozwalającym rozwijać zrównoważony sektor energetyczny, sektor paliwowy, sektor ciepłownictwa oraz transport. To, w jakiej mierze wpłynie na transport w dużej mierze zależeć będzie od tempa rozwoju technologii napędów wodorowych.
Międzynarodowa Agencja Energii ocenia, że produkcja wodoru wzrośnie od dziś do 2031 r. o 91%, sięgając ok. 180 milionów ton globalnie. Według tych samych źródeł wzrost ten będzie szedł w parze ze spadkiem średniej globalnej emisyjności produkcji wodoru o 54% w tym samym okresie. Również do 2030 r. energia elektryczna pokryje 40% światowego zapotrzebowania na paliwa do produkcji wodoru. Obecne trendy wskazują więc na olbrzymi potencjał wodoru w procesie dekarbonizacji światowej gospodarki.
Obecnie największe zużycie wodoru odnotowują Chiny, ok. 24 milionów ton rocznie. W Unii Europejskiej i Zjednoczonym Królestwie oraz Federacji Rosyjskiej zapotrzebowanie rocznie wynosi ok. 6 milionów odpowiednio. Największy potencjał techniczny produkcji zielonego wodoru na świecie ma jednak region Afryki Subsaharyjskiej oraz Bliski Wschód i Afryka Północna. Obecnie, w Europie największą produkcją mogą się pochwalić Niemcy oraz Królestwo Niderlandów, choć wśród 5 krajów, które generują 55% całkowitej produkcji wodoru w UE i UK jest również Polska. Nad Wisłą w 2020 r. wyprodukowano 1,03 milionów ton wodoru.
W Polsce na początku trzeciej dekady 21’ego wieku zapotrzebowanie na wodór wynosi ok. 40 TWh, ale szacuje się, że w 2050 r. będzie to już ok. 120 TWh. Mając już silne zaplecze produkcyjne oraz perspektywy popytu na wodór, polski rząd 7 grudnia 2021 r. przyjął Strategię Wodorową do roku 2030 z perspektywą do roku 2040. Według tego dokumentu tylko do 2025 r., w Polsce ma już funkcjonować 50 MW zainstalowanej mocy do produkcji niskoemisyjnego wodoru. W zakresie transportu, w Polsce ma w 2025 r. jeździć od 100 do 250 nowych autobusów wodorowych oraz mają być dostępne minimum 32 ogólnodostępne HRS.
Rozwój technologii wodorowych zmierza więc w dobrym kierunku i wymaga dużego wsparcie ze strony interesariuszy administracji publicznej oraz rynku. Wciąż bowiem mamy olbrzymie wyzwania ze złożonością procesów magazynowania i transportowania wodoru z dodatkowymi stratami energii, wyższymi kosztami napędów wodorowych względem innych napędów zeroemisyjnych, potrzebą dużej ilości energii przy produkcji wodoru, wciąż dominującymi paliwami kopalnymi w produkcji wodoru oraz drogą i słabo rozwinięta infrastrukturą tankowania wodoru.
W czasie Kongresu Nowej Mobilności interesariusze z całej Unii Europejskiej i regionu Europy środkowo-wschodniej będą starali się odnaleźć wskazówki, jak sprostać tym rozwiązaniom i przyspieszyć rozwój technologii zielonego wodoru. To również istotny element budowy konkurencyjności gospodarki europejskiej.
